حسین حسینی ، از ماهیگیری تا جهانگردی

حسین حسینی می‌گوید از همان اول هم دنبال لحظاتی بوده که بتواند با خودش و جهانش اوقات بهتری داشته باشد، این می‌شود که چوب ماهیگیری‌اش را در انباری می‌گذارد و کوله می‌بندد تا جاده‌های طولانی را با سفر تبدیل به خاطراتی کند، خاطراتی برای همیشه.

چرایی سفر

اوایل تنها هدفم تفریح بود و پرکردن آخر هفته ها. اما كم‌كم جدی‌تر شد. چون عاشق ماهیگیری بودم، مجبور شدم برای پیدا كردن جاهای بكر برای ماهیگیری نقشه را زیر‌ورو كنم. همین شد كه بیشتر با طبیعت آشنا شدم و از یک ماهیگیر به طبیعت‌گرد تبدیل شدم.

الان هدف اصلی‌ام از سفر كردن شناختن فرهنگ های مختلف است. بیشتر دوست دارم با بومی هر منطقه‌ای معاشرت کنم. مضاف بر این تجربه ای كه تو هر كدوم از سفرهام بدست میارم ،در واقع ادم دیگه ای ازم میسازه، پخته تر و صبور‌تر.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by hossein hosseini🇮🇷🇫🇷 (@hossein.hosseiny1) on Jul 14, 2018 at 3:04am PDT

سفرهای حسین حسینی

به اكثر شهر‌های ایران رفتم، از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب.طولانی ترینش حدود ٥٠٠٠ كیلومتر به شكل هیچهایك در مدت ٢٢ روز بود كه توانستم تقریبا ١٧ شهر ایران رو ببینم.ا

از كشورهای خارجی هم به سوئیس (شهرهای زوریخ و مائور)، فرانسه، ایتالیا و ترکیه سفر كردم.

بهترین تجربه‌‌ی من سفر به سیستان و بلوچستان برمی‌گرده كه جزو همون سفر ٢٢ روزه بود. چون به شكل هیچهایك انجام شد، خیلی بیشتر تونستم آدمهای اون منطقه رو بشناسم، كه برخلاف چیزی که تصور اکثر ما هست به قدری مهمان نواز و صمیمی بودن كه حتی ذره‌ای احساس ناامنی نکردم. بلوچ ها از جو مسمومی که برای بلوچستان ایجاد شده خیلی ناراحت بودند.

بهترین و بکرترین منظره‌های طبیعی رو من تو بلوچستان تجربه كردم كه نظیرش رو هیچ‌جای دیگری ندیدم.

سفر با ما چه می‌کند؟

سفر داریم تا سفر. به نظر من به روش‌های مختلفی می‌شود سفر کرد. خیلیها در مقصد حتمن باید هتل و امكانات صد‌در‌صدی داشته باشند و یا اینكه با ماشین شخصی تا مقصد رانندگی کنن و بعد هم در ویلا یا هتل ساكن بشوند .البته كه این نوع سفر هم خوبه ولی ترجیح من سفرای كمپینگی و البته به شكل هیچهایك است.

سفر كمپی چند مزیت دارد. اول اینكه تو دل طبیعتیم و اطرافمون از ساختمون و هیاهو خبری نیست، دوم اینكه انرژی خالص رو میتونی از اون طبیعت جذب كنی، سوم اینكه چون با حداقل امكانات سفر می‌‌کنی و كوله‌ات باید سبك باشه، عادت می‌کنی كه با شرایط سخت سازگار بشی و از اون شرایط لذت هم ببری.

شاید خیلی‌ها با خودشون بگن: که خب، چه كاریه آدم به خودش سختی بده؟ اما این‌ها برای ما سختی نیست اتفاقن خود لذت سفره.

اینكه با طبیعت یكی بشی و بتونی بفهمیش .بعد از این مدل سفرها وقت برگشت حس بهتری داریم و یه چیزی به ما اضافه شده.

پیشنهاداتی برای سفر

پیشنهاد من این هست که منتظر نباشین تا شرایط خوب بشه، پولاتون جمع بشه. اگه قرار بر این باشه فقط از شصت سالگی به بعد می‌تونین به سفر کردن فكر كنید. سفر به هیچی نیاز نداره. فقط یه دل گنده می‌خواد كه بتونی از روزمرگی ها و ترس‌ها یکهو دل بكنی و بزنی تو طبیعت.

سفر یه جور فراره ولی فرار به جلو. اگه عكس‌ها و فیلم‌های كسایی كه سفر می‌رن رو می‌بینین و لذت می‌برین معنی‌اش این هست كه عاشق سفر هستید. فقط از سطح توقعات خودتون كم كنید تا بتونید بیشترین لذت رو ببرید.

ابزارهای سفر

به نظرم هیچی.

برای خیلی‌هامون پیش اومده كه بهترین سفرهامون همون سفرهای یهویی و بدون هیچ برنامه مشخصی بوده. برنامه ریزی و هدف داشتن البته که خوبه، ولی آدرنالین و هیجانی كه سفرهای بی برنامه داره مسلمن خیلی بیشتره .به نظرم تو سفر باید خودت رو بسپری به جاده تا اون برات تصمیم بگیره. همیشه هم بهترین اتفاقات پیش میاد كه ساعت ها برنامه ریزی هم نمی‌تونست اون اتفاق خوب رو رقم بزنه.

سفر چیست؟

سفر خوب یعنی عشق به جاده، فارغ از اینكه تو انتهای جاده چه چیزی باشه.

برای من مقصد تعریف نشده و شایدم بیشتر بهانه‌ است. اصل سفر تو همون جاده است وگرنه كه رسیدن به مقصد انتهای سفر است.

معلوم كردن مقصد یعنی محدود شدن كه با روح سركش و ولگرد ما سازگار نیست.